Budowa komputera PC.

1. Komputer (z ang. computer od łac. computare - obliczać, dawne nazwy: mózg elektronowy, elektroniczna maszyna cyfrowa, maszyna matematyczna) - urządzenie elektroniczne służące do przetwarzania wszelkich informacji, które da się zapisać w formie ciągu cyfr albo sygnału ciągłego.
Najpopularniejszym obecnie rodzajem komputera jest stacjonarny komputer osobisty (desktop), z tego powodu potocznie traktowany jest jako synonim komputera w ogóle.

2. Budowa komputera w środku:

3. Jak złożyć komputer?

I. Procesor i płyta główna

Po ustaleniu budżetu możesz zacząć zastanawiać nad klasą komputera. Najbardziej wpływa na nią oczywiście model procesora. Trzy najpopularniejsze dziś warianty to: Intel Pentium Dual Core, Intel Core 2 Duo i Intel Core i3/i5/i7. Dual Core to seria tanich czipów do prostych maszyn biurowych. Core 2 Duo są nowocześniejsze i trochę droższe.
Do budżetowych zestawów dobrym rozwiązaniem mogą okazać się procesory AMD. Oferują one dobry stosunek jakości do ceny. Niemniej, ustępują wydajnością i możliwościami jednostkom z najnowszej serii Core iX.
Procesory Intel Core i3/i5/i7 to najnowsza linia czipów Intela. Core 2 Duo i Core i3 świetnie sprawdzą się w wydajnym komputerze biurowym, na którym uruchamiane są zaawansowane aplikacje. i5 i i7 przeznaczone są dla wymagających użytkowników, na przykład graczy. Komputery z tymi procesorami kosztują co najmniej 3000 zł.
Za tę cenę masz jednak dostęp do najnowocześniejszych rozwiązań Intela. 64-bitowe czipy są oparte na mikroarchitekturze Nehalem lub Westmere – wykonano je w procesie 32 lub 45 nanometrów. Najlepsze 4-rdzeniowe modele pracują z częstotliwością 3,33 GHz. Dzięki Turbo Boost zwiększysz ją do 3,6 GHz.

Gdy już wiesz który procesor wybrać, od razu rozejrzyj się za płytą główną. Jednym z najpopularniejszych producentów jest Gigabyte. Oferuje dobre i niedrogie płyty. Jeśli masz mały budżet, kup ASRocka. Fanom podkręcania poleca się z kolei produkty DFI. Osoby o większych wymaganiach powinny zainteresować się płytami Asusa oraz, oczywiście, Intela.
Kluczowe jest gniazdo procesora. Czipy Dual Core i Core 2 Duo potrzebują typu Socket 775. Seria Core i3/i5/i7 wymaga gniazda Socket 1156. Uwaga – niektóre czipy i7 potrzebują typu Socket 1366. Jeśli masz mniejszy budżet, powinieneś kupić płytę ze zintegrowaną kartą graficzną i dźwiękową. Musisz mieć jednak pewność, że nie potrzebujesz niezależnych podzespołów.
Ważna jest też technologia. Nie ma sensu kupować superprocesora i montować go na taniej płycie. W sklepie kieruj się opisami producentów. Przykładowo: Intel dzieli swoje płyty na kilka kategorii: tanie Essential Series i Classic Series, wydajne Executive Series, multimedialne Media Series i najlepsze Extreme Series.

 II. Obudowa i zasilacz

Aby zacząć samodzielne składanie komputera, musisz mieć także obudowę. Ceny na Allegro zaczynają się od 50 zł. W sklepach jest drożej (od 150 zł). Niezależnie od tego, gdzie kupujesz obudowę, zastanów się, czy nie warto wydać kilkudziesięciu złotych więcej. Korzyści to lepsze wyciszenie oraz skuteczniejsza wentylacja.

Obudowy są czasem dostarczane razem ze standardowymi zasilaczami 350 W-400 W. Jeśli potrzebujesz mocniejszej jednostki (komputer do gier wymaga nawet 600 W), najlepiej kup samą obudowę i osobny markowy zasilacz – na przykład Chiefteka.
Zamontowanie procesora na płycie nie jest wbrew pozorom trudne. Każdy czip, który musi być włożony w określony sposób, jest odpowiednio oznaczony (na przykład w jednym rogu brakuje nóżki, a na płycie otworka). Zaopatrz się w dobrej klasy pastę termoprzewodzącą, następnie jej kroplę umieść między obudową włożonego już czipa a radiatorem.

 III. Chłodzenie i pamięć RAM

Wersje BOX procesorów Intela są wyposażone w chłodzenie (radiator plus wentylator). Bardziej wymagający użytkownicy mogą jednak zainstalować profesjonalny moduł chłodzący. Przyda się on wtedy, gdy komputer ma być używany do gier, edycji grafiki, plików audio czy wideo. Oczywiście w takiej sytuacji warto kupić  wersję procesora bez firmowego wentylatora i coolera (OEM).

Niezależnie od rodzaju chłodzenia nie możesz zapomnieć o podłączeniu zasilania wentylatora do płyty. Całą wyżej opisaną operację musisz wykonać w rękawiczkach. W ostateczności możesz dotknąć kaloryfera, aby pozbyć się ładunków z dłoni. To samo dotyczy instalacji pamięci RAM. Powinieneś kupić od 2 (dla komputerów biurowych) do 4 GB (dla graczy) RAM-u.

Najlepsze są pamięci DDR3. To nowoczesne układy dostępne w rozsądnej cenie. Jeśli zdecydujesz się na 4 GB, kup dwie kości po 2 GB. W razie uszkodzenia koszt wymiany będzie niższy. Będziesz też mógł korzystać z zalet technologii Dual channel, która podwaja przepustowość magistrali łączącej RAM z kontrolerem na płycie głównej. Płyta główna musi tę technologię obsługiwać.
Kości umieść parami w skorelowanych gniazdach (zazwyczaj są one oznaczone takim samym kolorem). Zwróć uwagę na to, jakie częstotliwości (MHz) pamięci obsługuje płyta główna, i dopasuj do tego RAM. Typowe wartości to 1066 MHz czy 1333 Mhz. Szybsze pamięci będą współpracowały z wolniejszymi płytami. Nie wykorzystasz jednak w pełni ich potencjału.
Pamięć operacyjną także zamontujesz łatwo. Podłużne gniazda na płycie są wyposażone w specjalne zatrzaski, które dociskają kości. Nacięcie na spodniej części płytki ułatwia prawidłowe włożenie pamięci. Prosta jest także instalacja opcjonalnych podzespołów – karty graficznej i dźwiękowej.

 IV. Karta graficzna

Samodzielną kartę graficzną kup wtedy, gdy na komputerze mają być uruchamiane najnowsze gry 3D. Większość kart wykorzystuje dziś gniazda PCI-Express i płyty główne są do tego przystosowane. Najtańsze samodzielne modele to GeForce 8400 lub GT210.
Dobra i nadal niedroga karta dla gracza to GeForce GTS250 lub Radeon HD5770 (600 złotych). Wydawanie nawet takiej kwoty na grafikę nie ma jednak sensu, jeśli procesor w komputerze jest słaby. Potencjał nowoczesnych kart wykorzystasz w pełni tylko wtedy, gdy zdecydowałeś się na czip typu Core i5 czy i7.
Jeśli planujesz dużo grać, wykorzystywać komputer jako kino domowe albo zajmować się obróbką audio, to niezależna karta dźwiękowa jest niezbędna. Kartę taką najczęściej montuje się w gnieździe PCI-Express x1, graficzną w PCI-Express x16. Montaż karty sieciowej odpada, bo ta w 99% przypadków jest zintegrowana z płytą.

 V. Dysk twardy i napęd DVD

Następny krok to zainstalowanie urządzeń odpowiedzialnych za przechowywanie i wymianę danych. Dysk twardy powinien mieć od 500 GB do 1 TB. Ten większy przyda się oczywiście miłośnikom gier i filmów. Dysk umieszcza się w przedniej komorze obudowy, poniżej napędu DVD. Przykręca się go do bocznych ścianek śrubkami.Obowiązujące standardy dysków to SATA II i nowszy SATA III. Najpopularniejsza prędkość obrotowa to 7200, choć spotykane są też droższe modele o prędkości 10 000. Każdy dysk podłącz dwoma przewodami –zasilającym i przesyłającym dane.

Bardzo podobnie przeprowadza się instalację napędu DVD czy Blu-ray. Tu także podpinasz zasilanie oraz kabel SATA. Zarówno nad dyskiem twardym, jak i nad napędem DVD zostaw trochę miejsca. Dzięki temu podzespoły nie będą się mocno nagrzewać. Na koniec upewnij się, że wszystkie przewody są podłączone prawidłowo. Dotyczy to także kabli prowadzących do gniazd (np. USB) i przycisków na obudowie. Mają one swoje odpowiedniki na płycie głównej. RST czy RESET to reset, PW albo PWR to przycisk zasilania, SPK to głośnik systemowy. PWR LED i HDD LED to typowe oznaczenia diod na przednim panelu.

 VI.Testowanie

Kiedy wszystkie podzespoły będą już podłączone, uruchom komputer, ale jeszcze go nie zamykaj. Zajrzyj do środka i sprawdź, czy wentylator działa i czy dysk twardy nie nagrzewa się za mocno. Ustal czy masz dostęp do BIOS-u. Świetnym testem dla nowo zbudowanego peceta jest także przeprowadzenie od zera instalacji systemu Windows.

Na straży prawa.

1. Prawo autorskie (ang. copyright) – pojęcie prawnicze oznaczające ogół praw przysługujących autorowi utworu albo zespół norm prawnych wchodzących w skład prawa własności intelektualnej, upoważniających autora do decydowania o użytkowaniu dzieła i czerpaniu z niego korzyści finansowej.
Symbol oznaczający prawa autorskie (Copyright).

Utwór – termin prawniczy z zakresu prawa autorskiego, który według Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest zdefiniowany następująco:

...każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

2. Typy licencji

Umowa licencyjna jest umową formalno-prawną zawieraną pomiędzy firmą tworzącą programy, posiadającą prawa autorskie do oprogramowania a osobą fizyczną lub firmą, która używa tego oprogramowania. Jako że produkty informatyczne używane są na różne sposoby, formułowanie i stosowanie umów licencyjnych podlega jedynie ograniczonej standaryzacji. Optymalne wykorzystanie inwestycji w oprogramowanie wymagać będzie przeczytania i zaakceptowania umowy licencyjnej każdego programu używanego w instytucji. Licencja (angielskie licence) to w odniesieniu do oprogramowania regulacja prawna określająca warunki jego użytkowania i zasady odpłatności. Praktykuje się kilka rodzajów licencji określających zakres użytkowania oprogramowania i warunki uiszczania za nie opłaty. Poniżej przedstawione zostają najważniejsze typy licencji:

Licencja Firmware

Licencja obejmująca oprogramowanie układowe, tzn. umieszczone na stałe w sprzętowej części systemu komputerowego.

Licencja Freeware

Oprogramowanie darmowe, rozpowszechniane po kosztach nośnika danych. Oprogramowanie freeware może być objęte ochroną praw autorskich lub nie.

Licencja GNU

Powstały w ramach projektu GNU zbiór reguł, zgodnie z którymi rozprowadzane jest tzw. "wolne oprogramowanie". Na zasadach Powszechnej Licencji Publicznej udostępniane jest m.in. jądro systemu operacyjnego Linux oraz większość oprogramowania dla niego przeznaczona. Podstawowym celem przyświecającym twórcom licencji było umożliwienie producentom oprogramowania prawnie zagwarantowanej możliwości tworzenia produktów wolno dostępnych dla wszystkich użytkowników.

Licencja GPL (General Public Licence)

Zasady licencyjne określone przez konsorcjum Free Software Foundation, zakazujące redystrybucji oprogramowania w formie czysto binarnej. Jeżeli ktoś wprowadza do obiegu oprogramowanie zawierające jakąkolwiek część podlegającą licencji GPL, to musi udostępnić wraz z każdą dystrybucją binarną jej postać źródłową.

Licencja grupowa (ang. Site licence)

Określa, że zakupiony program może być użytkowany w sieci lub innym zestawie komputerów (np. szkolna pracownia) w ustalonej ilości, tzn. może być instalowany tylko na określonej maksymalnej liczbie stanowisk. Podobną zasadą opatrzone są programy sprzedawane z licencją sieciową (Network licence).

Licencja jednostanowiskowa (ang. One-site licence)

To licencja uprawniająca użytkownika do zainstalowania nabytego oprogramowania tylko na jednym stanowisku komputerowym. Użytkownikowi nie wolno udostępniać takiego oprogramowania w sieci ani używać na więcej niż jednym komputerze w tym samym czasie. Zezwala natomiast na sporządzanie kopii zapasowej oprogramowania.

Licencja typu Linux

Rozwiązanie licencyjne odnoszone do systemu Linux, którego jądro jest upowszechniane według praw Licencji GPL. System Linux nie jest oprogramowaniem będącym własnością ogółu. Prawa autorskie do kodu Linuxa należą do różnych autorów kodu. Jednakże Linux jest oprogramowaniem w wolnym obiegu w tym sensie, że jego użytkownikom wolno go kopiować, zmieniać i stosować w dowolny sposób oraz rozdawać własne kopie bez ograniczeń. Spowodowane to jest zakazem prywatyzacji produktów pochodnych systemu Linux. Ograniczenia tej licencji wynikające z zasad licencji GPL nie zakazują tworzenia ani sprzedawania wyłącznie binarnych dystrybucji oprogramowania, jeżeli tylko każdy, kto otrzymuje kopie binarne, będzie miał szansę uzyskania również kodu źródłowego za rozsądną opłatą dystrybucyjną.

Licencja na obszar

To określenie umowy między producentem oprogramowania a nabywcą, uprawniająca go do sporządzenia określonej liczby kopii zakupionego oprogramowania na swój własny użytek. Takie rozwiązanie jest czasem stosowane przez firmy korzystające z sieci lokalnych LAN, umożliwiając wykorzystanie oprogramowania na wielu stanowiskach komputerowych ponosząc przy tym mniejsze koszty.

Licencja Public Domain

Licencja dobroczynna czyniąca z oprogramowania własność ogółu, w myśl czego autor lub autorzy oprogramowania zrzekają się praw do upowszechniania oprogramowania na rzecz ogółu użytkowników.

Licencja Shareware

Rodzaj licencji oraz oprogramowanie rozpowszechniane na jej zasadach, która zezwala na bezpłatne korzystanie z oprogramowania przez okres próbny (zazwyczaj 1 miesiąc), co ma zachęcić użytkownika do zakupu oprogramowania. W przypadku korzystania z oprogramowania w sposób niekomercyjny licencja typu shareware umożliwia przedłużanie tego okresu (w celach propagandowo-reklamowych).

3. Odpowiedzialność karna – powinność poniesienia przez daną osobę konsekwencji określonych w prawie za konkretne przestępstwo lub wykroczenie.

4. strona z darmową muzyką:
jemendo.com